Herken jij jezelf hier ook in? Eindelijk mag je op reis, na er maanden naar uit te hebben gekeken. Je bent voorbereid met vaccinaties, je reisgids is al stuk gelezen en je hebt iedereen in je omgeving uitgehoord over de beste slaapplekken, eettentjes en hoe je van A naar B komt. En juist dat laatste, heb ik mij op verkeken. “Overal rijden bussen, dat is zo makkelijk!”, “Misschien dat je een kip op schoot krijgt…”, “De bussen zijn het goedkoopste vervoer en de locals maken er ook gebruik van.”

Nu wist ik dat het niet de Europese bussen zouden zijn waar ik bij instapte, maar ik heb toch een paar unieke ervaringen in de bus meegemaakt waar mijn Hollandse kin op mijn knieën hing van verbazing. Graag deel ik mijn twee bijzonderste met jullie.

Vang Vieng naar Hanoi: geen probleem voor stoere backpackers zoals wij… dachten we.

Onze mooie nachtbus van Vang Vieng naar Hanoi

Zo stonden mijn vriend Roel en ik in Vang Vieng (Laos), de opties te overwegen of we de nachtbus naar Hanoi (Vietnam) zouden nemen of het vliegtuig. Nu was het vliegtuig 10x duurder dan de bus en de rit zou ‘maar’ 20 uur duren. Ach wat, wij zijn stoere backpackers, wij kunnen dat aan!

Nou, niet dus. Met een groepje medereizigers stonden wij braaf te wachten bij onze mooie bus. En dat meen ik echt, de mooiste bus die ik ooit heb gezien. Rood, groen, de bestemming in flikkerende neonletters aangegeven, bekleed met de kanten kleedjes van je grootmoeder en een prachtig nep bloemenboeket bij de buschauffeur.

Eerst kregen de locals een plekje, en wat overbleef (lees: de kleinste plekken) daar mochten wij onze Nederlandse lange benen opvouwen. Zo positioneerden Roel en ik onszelf op de achterste rij waar je maar liefst met zijn vijven op plakkerig nep leer naast elkaar gezelschap mochten houden. Dacht je dat dit het was? Hah, echt niet. We sliepen boven de motor, de Laotiaanse disco muziek bleef de gehele rit door de bus knallen, op het ritme ging de groen-gele verlichting mee, de box hing recht boven het hoofd van Roel en boven mijn hoofd hing, jawel, de druppelende airco die op 8 graden afgesteld stond.

Door de hobbels in de weg lukte het mij niet goed om op mijn plekje nep leer te blijven plakken zodat ik voor de helft van de tijd boven op mijn iets te vriendelijke buurman stuiterde of op Roel. Als je ook nog de 5 uur stop bij de grens (ramen dicht, airco uit) en de vertraging van 12 uur hebt overleefd (totaal 34 uur)… kan jij echt alles aan!

Zo waren de rest van de nachtbussen en openbaar vervoer tijdens onze reis door Azië een eitje, twee vingers in je neus en lachend kwamen we aan op bestemming.

Voel je hem al aankomen? Tot we de busreis maakten in Sumatra (Indonesië). Tot de dag van vandaag weet ik nog steeds niet welke busrit nou echt “from hell” is.

De kers op de taart: de nachtbus van Lake Toba naar Padang.

Vanuit Lake Toba hadden wij een nachtbus gereserveerd naar Padang. We hadden geluk vertelde de vriendelijke bus-meneer ons, dit waren de laatste 2 plekjes in de drukke kerstperiode en er was ook nog airco aan boord!

Het eerste wat me opviel toen we instapten was dat de airco op een normale temperatuur afgesteld stond. Met een opgelucht glimlachje schuifelden we achter onze host aan die ons naar onze stoelen bracht. Hoe verder we naar achter liepen, hoe meer onze glimlach van het gezicht droop. Ken je zo’n stoel, die als extra wordt ingezet, voor de 2e buschauffeur? Die waar precies 1,5 bil op past? Dat waren onze stoelen, voor de komende 17 uur.

Ach joh, uitdaging voor je relatie, romantisch toch? Het werd nog romantischer toen bleek dat je in Indonesië in de bussen mag roken in het daarvoor bestemde rokershok. Mag jij raden waar onze stoelen naast stonden? Ja, bingo! Het rokershok! En weet je wat ons feest compleet maakte? Dat er een toilet aan boord is. In het rokershok. Ja. Had ik al verteld dat wij daar naast zaten? En dat de deur van het rokershok en die van de wc niet goed sloot? En dat de Sumatranen regelmatig naar de wc moeten? Zo begon onze laatste hobbeldebobbel rit door Sumatra en probeerden wij wat te slapen. Oh sorry, Fleur, wilde je graag slapen?

Op het moment dat je eindelijk weg doezelde liet iemand de deur van de wc open staan, en kwam er een doordringende vlaag af van het toilet. Zo eentje waarvan al je alarmbellen af gaan en je in paniek om je heen gaat grijpen, alles, alles om je neus te bedekken!

Het wordt pas helemaal erg als je dankbaar bent om de landslide op de weg: je mag de bus uit, het bos in, je longen schoon ademen en kijken naar het tafereel hoe het Indonesische leger de weg vrij maakte.

Landslide die verwijderd wordt door het Indonesische leger.

Twee uur later mochten we weer verder rijden. De zon begon weer te schijnen en we waren er bijna. We stopten ergens vroeg in de ochtend voor een ontbijt. Eindelijk kon ik naar de wc, je begrijpt dat ik de wc in de bus niet aan kon.

Na 10 uur sinds mijn laatste wc bezoek stond ik goed te wiebelen en rende ik vliegensvlug de bus uit op zoek naar de bordjes ‘wanita’. Met bijna mijn broek al op de enkels gooide ik de noodrem op mijn sprint.

Ik heb veel wc’s tijdens mijn reis gezien, gat in de grond, de jungle in, de smerigste hurkpotten of achter een bizon. Maar dit? In plaats van afgesloten hokjes trof ik een grote, open ruimte aan met een rijtje squatholes achter elkaar. Alle vrouwtjes lieten druk kletsend met elkaar hier rijkelijk hun behoefte vloeien. Squattend. Lachend. Gniffelend wijzend naar mij, die stokstijf stond en dit alles aan het observeren was. Wat doe je? Ga je, of ga je niet? Ik moest zo nodig. Ik ga! Een gat kwam voor mij vrij en een omaatje begon druk te gebaren dat deze voor mij was. Oké…, met die witte billen bloot! Eenmaal hangend weigerde mijn blaas dienst te doen. Starend naar het plafond en in mijzelf een mantra mompelend probeerde ik de scheetjes symfonie van mijn achterbuurvrouw te negeren en durfde ik niet te kijken naar de bilnaad van mijn voorste buurvrouw. Daar hang je dan, een volle minuut, je ontzettend bewust ervan zijn dat alle ogen op jou gericht zijn. Uiteindelijk mijn plasje kunnen doen (nog nooit zo trots op mijzelf geweest) ging ik mijn bakje water halen om mijn squathole schoon te spoelen. Wat bleek? Dat je helemaal geen squathole nodig hebt om te plassen. Daar op de vloer, over de slippers van iemand anders zat de rest te squatten. Achter deze vrouwtjes stond de bak water die ik moest bereiken. Help. Mijn limiet was bereikt, ik heb mij omgedraaid en struikelend naar buiten gerend. Terug de ‘veilige’ bus weer in.

Helaas heb ik van dit squat avontuur geen foto, maar wel van een ander prachtexemplaar in Myanmar 🙂

Dit zijn momenten waar je jezelf tegen komt, je gaat over grenzen waarvan je nog niet wist dat die er waren. Op dat moment niet wetend wat je met jezelf aan moet, qua frustratie of simpelweg geen oplossing te hebben. Maar o, dit zijn de beste verhalen achteraf. Doe mij nog maar zo’n busreis!

Dit artikel werd geschreven door Fleur Betgem:  

Hi Fleur hier! Schrijfgraag, eetgraag, reisgraag, nieuwsgierig en een neus voor bijzondere momentjes. Van september 2015 tot en met januari 2016 heb ik mogen reizen door het mooie Zuidoost-Azië. Een droom die uitkwam en ik deel graag mijn bijzondere ervaringen met jullie!

Heb je zelf ook interesse om een leuke gastblog te schrijven voor Zuidoost-Azië Magazine? Neem dan contact op via dit formulier.