De geschiedenis van de Filipijnen wordt vooral getekend door de 400 jaar overheersing door andere landen. Eerst Spanje, daarna de VS en tot slot heel even ook Japan. De recente geschiedenis van de Filipijnen wordt dan weer vooral gekenmerkt door politieke instabiliteit, opstanden en rebellie.

Oorspronkelijke bewoners

De allereerste inwoners van het land waren de zogenaamde “negrito’s“, een zwarte bevolking die soms gelinkt wordt aan de aboriginals uit Australië. Ze werden al vrij vroeg naar de wouden in het binnenland verdrongen door de eerste migratiegolven van de proto-Maleiers (4000 v.C.) en later de Deutero-Maleiers (300 v.C.). De negrito’s bestaan nog steeds maar zijn een minderheid waar de andere Filipino’s op neerkijken.

400 jaar kolonialisme

Eigenlijk is er pas echt sprake van de Filipijnen zoals we die nu kennen sinds het begin van de kolonisatieperiode. Magellaan ontdekte de eilanden in 1521. Het zou nog tot 1565 duren vooraleer Spanje er in slaagde de Visaya’s in handen te krijgen. Dat was het begin van zo’n 350 jaar Spaanse overheersing. De Spanjaarden hadden de eilandengroep intussen wel omgedoopt tot ‘Las Islas Filipinas’, naar de toenmalige Spaanse koning, Filips II.

In 1898 verklaarden de VS de oorlog aan Spanje. Die Spaans-Amerikaanse oorlog zou slechts enkele maanden duren. Maar het resultaat was wel dat volgens het vredesverdrag van Parijs Spanje de Filipijnen moest afstaan aan de VS. Daarmee begon de Amerikaanse periode van de Filipijnen.

In 1941 vielen de Japanse troepen de Filipijnen binnen. Daarmee kwam het land weer in nieuwe handen: na de Spanjaarden en de Amerikanen waren nu de Japanners aan de beurt.

Onafhankelijkheid en recente geschiedenis van de Filipijnen

Kort na het einde van de Tweede Wereldoorlog werden presidentsverkiezingen gehouden. Roxas won die en riep op 4 juli 1946 de onafhankelijkheid uit van de de Republiek der Filipijnen. De eerste jaren van de nieuwe republiek verliepen erg turbulent. Pas in 1961 brak een relatief rustige en economische stabiele periode aan.

In 1965 kwam president Ferdinand Marcos aan de macht, wellicht één van de meest beruchte periodes uit de geschiedenis van de Filipijnen. Aanvankelijk wist hij het volk voor zich in te winnen. Dat leidde tot zijn herverkiezing in 1969. Maar de machtswellusteling Marcos kreeg steeds meer autoritaire trekjes en het verzet tegen hem nam dan ook hand over hand toe. In 1972 voerde hij het oorlogsrecht in. De periode onder Marcos was er één van politieke en economische instabiliteit, guerrillero’s, obscene corruptie, schending van de mensenrechten en schaamteloos eigenbelang. Toch slaagde hij er in stand te houden tot 1986. Cory Aquino won toen de verkiezingen en Marcos moest naar Hawaii vluchten, waar hij in 1989 zou sterven. Zijn flamboyante vrouw, Imelda Marcos, mocht in 1992 echter terugkeren. Tot ieders verbazing zou ze in 1996 deelnemen aan de verkiezingen en zelfs in het Congres verkozen worden.

Na Marcos

Aquino voerde de democratische spelregels weer in, maar slaagde er niet in om de stabiliteit terug te brengen. De corruptie tierde welig en de ene couppoging volgde de andere op. In 1992 volgde Fidel Ramos haar op. Hij slaagde er in relatieve stabiliteit te brengen, maar heel erg lang duurde dat niet. Hij kon zichzelf immers niet opvolgen en werd vervangen door Estrada die op zijn beurt door het aanhoudende en massale volksprotest de handdoek in de ring moest gooien in 2001. Hij werd opgevolgd door Gloria Macapagal-Arroyo die in 2006 ook kort even de noodtoestand invoert als reactie op een vermeende poging tot afzetting. Er volgen nog protesten en een mislukte staatsgreep. In 2010 wordt Arroyo niet herverkozen. Benigno Aquino III (aka Noynoy Aquino) wordt de nieuwe president. Benigno is de zoon van Cory Aquino.