De grens van Vietnam naar Cambodja, 40 graden. Het zweet druppelt van je neus. Je knijpt je ogen dicht tegen de felle zon. Ongemakkelijk schuif je heen weer op het stenen muurtje. Tegenover je zit de meest chagrijnige douanier ooit. Hij schreeuwt wat in het Khmer naar ons en gooit onze paspoorten en ons geld door zijn loket.

Wat is hier gebeurd? We gaan een tijdje terug in de tijd.

Samen met mijn vriend Roel en Jess uit Amerika namen wij de lokale bus om de grens over te steken van Vietnam en een nieuw avontuur te beginnen in Cambodja. Als je al eens op reis bent geweest dan weet je dat het een hele uitdaging kan zijn om dezelfde prijs te betalen als de locals of in ieder geval ervoor te zorgen dat je niet gigantisch opgelicht wordt. Zo ook deze busreis. Roel en ik waren ontzettend trots op elkaar toen wij zagen dat we hetzelfde hadden betaald voor onze kaartjes. Duimpjes werden naar elkaar opgestoken en relaxed namen wij plaats in de bus.

De relaxtheid was al gauw voorbij toen mijn voorste buurman zijn stoel naar achter klapte en mijn knieën zeg maar, geen ruimte meer hadden. Ach, wat kon het ons schelen, we waren al veel erger gewend! We leerden Jess kennen en al snel raakten we aan de praat. Jess doceert Engels in Ho Chi Minh City en ging voor haar vakantie 2 weken naar het zuiden van Cambodja.

Ongeveer 6 uur later remde de bus af voor de grens tussen Vietnam en Cambodja. De hulp buschauffeur loopt door de bus en neemt ieders paspoort aan. Argwaan bij deze westerlingen, waarom mogen we er zelf niet mee lopen? Blijkbaar de normaalste gang van zaken, en blijkbaar de eerste stap om te kijken wie ze gaan oplichten.

$30: niet meer en niet minder.

Meneer de hulp buschauffeur sprong uit de bus en liep het eerste douane hokje in met de dikke stapel paspoorten. Een halfuurtje later kwam hij terug. Of jij, jij, jij en jij even met hem mee wilden lopen. Ik, Roel, Jess en een Laotiaan. Natuurlijk. Dit zagen wij al aankomen. Als ervaren reiziger kun je scams van heinde en verre aan zien komen. En teveel voor een visum betalen is een favoriete scam bij elke grensoversteek. Kom maar op met je poeha en je nep verhaal, hier waren wij op voorbereid! Van tevoren hadden wij de prijs voor een visum opgezocht, dat werd bevestigd door de Lonely Planet (de heilige reisbijbel) en Jess had in de bus nog even gauw contact gehad met haar collega op de middelbare school in Ho Chi Minh City. $30: niet meer en niet minder.

Oogcontact wisselend met elkaar, waarschuwend ‘trap er niet in!’ seinend, schuifelden wij achter meneer de hulp buschauffeur aan. We werden naar een ander hokje gebracht, eentje verderop en wat achteraf gelegen. “Yes, special for tourist, yeeees.” De Laotiaan werd in het middelste hokje geduwd, wij mochten naar het meest rechtse. Roel zet dapper een stap naar binnen, gevolgd door mij en we werden met de meest vriendelijke man ooit geconfronteerd. “One, by one, only one! You wait there!” Een forse Cambodjaan in een heel vies wit shirt wapperde mij weer naar buiten en er werd duidelijk gemaakt dat ik DAAR moest gaan zitten. “Ho, ja meneer, nee meneer, sorry meneer.” Gefrustreerd stampte Chef Visum weer naar binnen en rukt Roel zijn paspoort uit zijn handen. Hij begint woest te bladeren op zoek naar een lege pagina terwijl hij in zijn laatje rommelt op zoek naar zijn stempels en visa. Het visum werd geplakt en er werd een stempel als betalingsbewijs er op geslagen. $45. Nou.. niet dus.

We delen hem vriendelijk mee dat $45 niet de juiste prijs is en dat we deze prijs ook niet gaan betalen. En vragen hem of hij alsjeblieft de normale prijs wil rekenen, de $30 die bij iedereen bekend is. Zijn ogen puilen uit van verbazing en hij begint in zijn eigen taal te vloeken op ons (tenminste, dat gok ik) en plukt aan het paspoort van Roel om zijn visum er uit te trekken. Wat niet kan zonder het paspoort te beschadigen. Een duw- en trek duel gaat van start, Roel weet zijn paspoort weer te bemachtigen en Chef Visum weigert ons te helpen en gooit de deur van zijn kantoortje dicht. Zo.

Daar sta je dan met je goede gedrag… We spreken af niet te zwichten voor het toneelspel en het vriendelijk en geduldig uit te zitten. We leggen onze paspoorten samen met gepast geld voor het loket en vragen “3 visa to Cambodja, please.” Gevloek in het Khmer vanuit de andere kant en onze paspoorten vliegen door de lucht in het stof. Gevolgd door het geld. “You pay, you pay now, normal price, $40!” Aha, hij zakt nu dus al $5 dit gaan we volhouden. “No, sir, we pay normal price according to the internet, book and local teacher in Ho Chi Minh, we pay $30 each.” “You go! Go back! Go to Vietnam! No Cambodia for you!”

Gesnauw, gevloek en slaande deuren.

Toen kreeg ik het wel lichtelijk benauwd. Meent hij dit nou? Weigert hij ons nou te helpen? We blijven toch op het muurtje tegenover zijn loket zitten en vragen om de paar minuten of hij ons wil helpen. Gesnauw volgt. Ongeveer een kwartiertje later vliegt de deur van zijn kantoor open en stampt hij naar zijn collega’s om daar schreeuwend en met deuren slaand zijn beklag te doen. Ik vertel je, deze vent maakte indruk op mij. We verzamelden onze paspoorten en het geld weer bij elkaar en legden deze weer op zijn bureau. En toen kwamen we tot een prachtige ontdekking. Chef Visum had naast zijn stempel van $45 en heel zakje vol liggen met verschillende bedragen. $30, $25, $35, alles zat daarin! En op dat moment stond de chef weer briesend in de deuropening. Wij vlogen naar buiten gevolgd door onze (natuurlijk) paspoorten en geld. Maar nu lieten wij niet meer los!

Toen we hem op het feit wezen dat hij maar vraagt wat hij wil vragen, wees hij op een handgeschreven papiertje dat de wetgeving officieel was veranderd en de prijzen waren gestegen. Op een kladblaadje. Zijn eigen handschrift er tussen gekriebeld. De grapjas. Inmiddels kwam onze hulp buschauffeur er aan gesjokt, “Bus, waiting, why so long?” Wij legden hem het verhaal uit zover we konden voordat we werden onderbroken door Chef Visum. Hij blèrde met een rood aangelopen hoofd naar onze buschauffeur (die duidelijk ook wit weg trok van hem) en liep weer op hoge poten weg. Onze vriendelijke buschauffeur begon met “this is normal price, you pay, okay?” Toen hij door kreeg dat we het hele spelletje snapten, probeerde hij het met een lach en “you pay tourist price, you rich! He poor, no money!”  Noem ons genadeloos, maar we gaven niet toe. We kregen hem zelfs zo ver om met Chef Visum te gaan praten en ons de normale prijs te vragen.

Hulp van meneer de hulp buschauffeur. Of toch niet?

Meneer de hulp buschauffeur kreeg de wind van voren van Chef Visum en na 5 minuten te zijn ondergeschreeuwd kwamen ze samen terug. “You pay now, or I give you backpack and bus leaving.” Oh, shit.. Seriously? “No, you wait. We have paid for the ticket. You wait.” “You take too much time, you pay.” Oeps. We probeerden niet te laten merken dat we nu enigszins wel druk voelden en gingen in verdere onderhandeling met Chef Visum. Jess voelde zich er echt niet lekker bij en wilde graag dat we akkoord gingen met de prijs. Inmiddels hadden Roel en ik hem zo ver gekregen dat hij zakte naar $35. Nog te veel, maar ach. Ongeveer 1,5 uur later en met een dreigement op zak zijn zelfs onze grenzen bereikt. De flappen werden neergeteld, stempels in het paspoort geknald en we bedankten Chef Visum vriendelijk voor zijn ontzettend goede service.

Eindelijk! 🙂

Hij weigerde inmiddels ons nog aan te kijken en knalde de deur in ons gezicht dicht. Hoofdschuddend en lachend om het ‘wat-hebben-wij- nu-weer-meegemaakt’ liepen wij weer terug naar de bus. Onderweg kwamen we andere backpackers tegen. De eerste vraag was natuurlijk: wat hebben jullie betaald?! Schandalige bedragen kwamen voorbij, $50 tot $60. Machtsspelletjes en druk uitoefenen. Voordat we de bus instapten zagen we nog wel snel dat onze hulp buschauffeur nog gauw het kantoortje van Chef Visum inschoot om een bundeltje groene papiertjes in zijn handen geduwd te krijgen. De *piep*!

Inmiddels in de bus konden we er weer hardop om lachen en werd er ook door de andere passagiers gevraagd hoeveel wij betaald hadden, zelfs de locals waren nieuwsgierig. Het deed ons goed om te horen dat zij ook vonden dat we dicht genoeg bij de originele prijs waren gekomen. Zo. Cambodja, een echt visitekaartje was de grensoversteek niet, maar we hebben inmiddels wel een goed verhaal!

Tijd voor ontspanning in  Sihanoukville na de visumperikelen 🙂

Dit artikel werd geschreven door Fleur Betgem: 

Hi Fleur hier! Schrijfgraag, eetgraag, reisgraag, nieuwsgierig en een neus voor bijzondere momentjes. Van september 2015 tot en met januari 2016 heb ik mogen reizen door het mooie Zuidoost-Azië. Een droom die uitkwam en ik deel graag mijn bijzondere ervaringen met jullie!

Heb je zelf ook interesse om een leuke gastblog te schrijven voor Zuidoost-Azië Magazine? Neem dan contact op via dit formulier.