Toen het duidelijk werd voor Roel en mij dat we naar Sumatra zouden reizen, was een ding al zeker. Orang-oetangs, here we come! Er zijn nog maar slechts 2 plekken op deze hele aardbol, Sumatra (Indonesië) en Borneo (Maleisië) waar je deze prachtige dieren kan bewonderen in het wild. Je begrijpt dat het bezoeken van onze roodharige neven hoog op het lijstje stond.

Met de bus van Medan naar Bukit Lawang

We nemen de bus vanuit Medan. Tijdens een 6 uur durende rit naar Bukit Lawang begrijp je waarom er nog maar 2 plekken zijn waar deze apen leven. Kilometers na kilometers stukken jungle, met de grond gelijk gemaakt om er palmolie-plantages van te maken. Geen verstopplekjes meer voor families, geen hoge bomen om in te klauteren en de warmte blijft niet tussen de palmen hangen waardoor ze sterven van de kou. Op het busstation in Bukit Lawang worden we (natuurlijk) meteen aangesproken. Of we een lift willen en wanneer we met hen op hike willen gaan naar de orang-oetangs. Thanks for the ride, but we will talk to you later!

Na verschillende agencies in dit kleine dorpje (niet groter dan 3 straten) te hebben vergeleken besluiten we met Andy en Putra op avontuur te gaan. And so it has begun. We lopen de jungle in en in de 1ste kilometer wordt al gauw duidelijk dat we hier niet op de gebaande paden lopen. Putra loopt voorop met zijn machete om laaghangende lianen en bladeren weg te hakken terwijl Andy vrolijk kletsend achter de groep aan huppelt. We hebben geluk, onze gidsen spreken goed Engels en weten ontzettend veel te vertellen over de bomen, planten en beesten om ons heen. Ze maken duidelijk dat we op zoek gaan naar de orang-oetangs, ze hebben geen vaste plekken waar ze verblijven en zij moeten dus goed letten op lege nesten, afgebroken takken en de geur.

Deze 2 mannen zijn opgegroeid in Bukit Lawang en in de jungle, ze kennen het op hun duimpje. Wat een heel fijn en veilig gevoel geeft. We komen ondertussen andere aapjes tegen, een neushoornvogel vliegt ons tegemoet, paddo’s kan je overal om je heen plukken en de mieren zijn net zo groot als de helft van je pink. Wat een magische en prachtige oer-jungle. We worden er helemaal stil van en luisteren met plezier naar de vele verhalen van Putra en Andy.

Waar zijn de orang-oetangs?

4 uur later hebben we de mooiste wandeling gemaakt, berg op en af, over een omgevallen 100-jarige boom heen geklommen, wilde bloemen bewonderd, riviertjes doorgestoken en de zelfgemaakte nasi van de vrouw van Andy opgegeten. Maar nog geen orang-oetangs. Putra en Andy besluiten ons pauze te geven, ze laten ons achter op een kleine open plek en verdwijnen vervolgens in het groene woud. Even een billen-knijp momentje. Gelukkig komen ze 20 minuten later terug met flonkerende ogen. “Hurry, hurry, we find orang-oetang!”. We schieten gauw achter de gidsen aan, turend naar boven. Daar heel hoog, in de top, bewegen de bomen langzaam op en neer door wollige, oranje bolletjes. 5 paar ogen staren ons aan. We worden heel stil, staan stil en proberen langzaam dichter bij de bomen te komen waar ze in zitten.

Camera’s komen uit de tassen en de eerste mooie plaatjes worden geschoten. Tot de alfa orang-oetang het zaakje (ons) van dichtbij besluit te bestuderen. Met een enorme snelheid komt hij opeens omlaag tot hij op de grond staat. Met zijn ontzettend lange armen en benen houdt hij de bomen om hem heen stevig vast terwijl hij met snelle en grote passen op onze groep afloopt. “Go back, go back! Up hill, up hill!”. We trekken ons snel terug en ik verstop me gauw achter Andy. Want een grote orang-oetang, sowieso 1 kop groter dan ik, die opeens heel snel dichterbij komt maakt indruk. Wow! Die lange armen en benen vergeet ik nooit meer. Binnen no time had hij best een stukkie afgelegd.

De alfa blijft een minuut of 5 naar ons staren onder aan de heuvel, accepteert dat het veilig is, klimt weer naar boven en vertrekt. Waar wij het geluk hebben dat een moeder aap met haar kleintje over blijft. Nieuwsgierig als ze zijn, cirkelen ze boven ons hoofd en komen steeds lager en lager. Het kleintje speelt lekker, hopt van boom naar boom, en de moeder is nieuwsgierig. Ze houdt constant haar ogen op ons gevestigd. Na een half uur staan ze beiden bijna aan de grond. Het teken voor de gidsen om te gaan. De orang-oetang is nieuwsgierig naar de rugzakken en ze willen absoluut niet dat zij deze te pakken krijgen. In verband met plastic wat ze eventueel op zullen eten maar ook omdat ze lichamelijk contact tussen de mensen en de apen zo veel mogelijk willen vermijden. Met een hernia in de nek van het naar boven staren en de camera vol met prachtige kiekjes nemen we afscheid van moeder en haar baby en lopen we stralend van geluk weg. Richting het kamp. Nog zo’n prachtplekje.

Aan een riviertje met een waterval, midden in de jungle is een tentenkamp opgeslagen. Er wordt een maaltje vers voor je bereid, je speelt kaartspelletjes met de gidsen en vertelt het verhaal van de orang- oetangs voor de 100ste keer aan elkaar. Wauw, zo machtig, je kan het bijna niet geloven dat jij dit écht hebt gezien. Onder een open sterrenhemel, het water dat kabbelt en de jungle die om je heen beweegt en roezemoest, val je intens gelukkig in slaap. Wat een prachtige dag.

Dit artikel werd geschreven door Fleur Betgem: 

Hi Fleur hier! Schrijfgraag, eetgraag, reisgraag, nieuwsgierig en een neus voor bijzondere momentjes. Van september 2015 tot en met januari 2016 heb ik mogen reizen door het mooie Zuidoost-Azië. Een droom die uitkwam en ik deel graag mijn bijzondere ervaringen met jullie!

Heb je zelf ook interesse om een leuke gastblog te schrijven voor Zuidoost-Azië Magazine? Neem dan contact op via dit formulier.