Op de grens tussen Thailand en Myanmar, vlak voor de kust van het stadje Ranong, liggen twee eilanden waar het toerisme nog niet zo ontwikkeld is als in – pakweg – Koh Samui, Koh Lanta, Koh Phi-Phi of Phuket. Of dat een goede zaak is, laat ik in het midden (ik gun ieder diertje zijn pleziertje), maar dit soort ‘Robinsoneilanden’ spreekt mij alvast meer aan. Ik hou wel van een feestje en een cocktailbar op het strand maar die dingen vind ik in mijn thuisstad Oostende ook wel. Wat ik wil zijn natuur, rustige stranden en rust. My kind of loneliness. Het zijn dingen die je twintig jaar terug nog op veel eilanden vond (in de tijd voor dat b.v. het eens wonderbaarlijk feeërieke Koh Lipe, een parel van een eiland, finaal om zeep werd geholpen), maar tegenwoordig moet je naar dergelijke plaatsen dus echt op zoek gaan. LEES VERDER →

Phra Thong betekent ‘Gouden Boeddha’. Het eiland kreeg deze naam omdat, volgens een hardnekkige legende, piraten hier lang geleden een gouden Boeddha beeld begroeven. Het beeld werd echter nooit gevonden en – als het verhaal waar zou zijn – is dat niet zo verwonderlijk. Koh Phra Thong is het vierde grootste eiland van Thailand, maar bijna niemand kent het (ook de doorsnee Thai niet). Er wonen maar een handvol mensen en het bestaat voor het grootste deel uit onontgonnen land.

LEES VERDER →

Winter. Sommige mensen genieten van dit jaargetijde. Ze koesteren deze koude, donkere periode en compenseren de korte dagen met warme dranken, zachte fleeces en een eindeloze reeks tijdverdrijvende tv-programma’s. De Lucky Basterds. LEES VERDER →